Rozdział I

„Żegnaj Nowy Jorku, Witaj Los Angeles!”

Od dwóch tygodni w moim domu panuje istny harmider. Rodzice są zestresowani, przeprowadzką i starają się zrobić wszystko, żeby była dopięta na ostatni guziki i żeby nie było, żadnych problemów. Schodziłam po schodach kierując się do kuchni, zastałam tam tatę pijącego kawę i czytającego dzisiejszą gazetę oraz mamę pomagającą Katherine – gosposi, spakować akcesoria kuchenne.

Mary: Cześć, chciałam się tylko zapytać kiedy zabieramy meble i... czy w ogóle je zabieramy? - zapytałam

Tata: Parę dni temu z mamą, Mary podjęliśmy decyzję, że zabieramy tylko i wyłącznie wszystkie nasze rzeczy a meble zostają tutaj – powiedział uśmiechając się

Mama: Nic się nie martw kochanie, zadzwoniłam już do Pani Candice Olson, już zajęła się wystrojem wnętrza naszego nowego domu, więc za jakiś tydzień możemy się wprowadzać – powiedziała klaskając w dłonie, a lekko zażenowałam się jej zachowaniem

Mary: Kto to jest ta cała Candice Olson? – zapytałam siadając obok taty przy wyspie kuchennej

Tata: Też nie mam pojęcia, ale Twoja mama spędziła miesiąc przeglądając wszystkie gazety w poszukiwaniu... inspiracji i dobrego projektanta – powiedział wstając i wypijając ostatni łyk kawy – teraz muszę uciekać do pracy więc zostawiam was, miłego dnia życzę – ucałował mnie w czoło, zabrał dokumenty pożegnał się z mamą i wyszedł. Ciekawe dlaczego zrobił się taki miły.

Mama: Więc pani Olson jest jedną z najbardziej cenionych projektantek wnętrz w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – powiedziała uśmiechając się – ma nawet własną gazetę wnętrzarską, nie martw się dom będzie wyglądał cudownie czuje to widziałam jej prace – dokończyła.

Mary: Domyślałam się, tylko, chodzi o mój pokój... – zawahałam się – chciałabym, żeby był zrobiony po mojemu

Mama: O to, też nie musisz się martwić, powiedziałam jej co lubisz, opisałam twój charakter i hobby wie jaką jesteś osobą i czego oczekujesz – spojrzała na mnie podając mi herbatę

Mary: Ohh dzięki – uśmiechnęłam się

Mama: Nie ma sprawy, wracając do poprzedniego tematu, wysłałam Twoje papiery do nowej szkoły, jest oddalona od naszego domu około 17 mil więc dojazd powinien zająć Ci najwięcej 25 minut – powiedziała – na biurko położyłam Ci wszystkie gazetki dotyczące szkoły, możesz o niej przeczytać, zorientować jakie kluby by Cię interesowały – zaproponowała – musisz mieć dobre oceny i udzielać się na rzecz szkoły, więc proszę sprawdź to – uśmiechnęła się

Zawsze podziwiałam to jaka była zorganizowana wszystko miała przygotowane, poukładane. Grafik miała staranie ułożony, wiedziała jakie ma plany. To było coś czego ja chyba nigdy się nie nauczę. A moja mama stara się zrobić wszystko, żebym też tak funkcjonowała. Raczej nie możliwe, chciałabym żyć chwilą, robić co mi się podoba. Ale w tym domu to chyba niemożliwe...

Mary: Dzięki – zabrałam herbatę i udałam się w kierunku mojego pokoju.

Liceum Ogólnokształcące California Hihg School. Jedno z największych liceum w stanie California. (Świetnie, byłabym szczęśliwa gdyby jednak to była „zwykła” szkoła a nie posiadająca miliard uczniów. Myśl, że nie będę znała nikogo jest strasznie dołująca, jedyną rzeczą na jakiej mi zależy, to przetrwać ten rok.) Oddalone jest tylko o 17 mil od Los Angeles więc tak jak mama mówiła 25 minut drogi do szkoły. Cieszy mnie fakt, że droga na plaże też nie jest taka długo do Santa Monica droga wynosi jedynie 20 minut więc mniej niż do szkoły. Tylko, że autem, którego na razie jeszcze nie mam i szczerze mówiąc nie zapowiada się, żebym miała. Wygooglowałam wszystko co chciałam wiedzieć na temat Los Angeles. Podoba mi się. Szkoła też wydaje się być w porządku, nie patrząc na to jaka jest ogromna, mają świetną drużynę piłkarską „Dzikie Koty”, drużyna cheerleaderek też jest więc wiem, gdzie powinnam się zgłosić. Jest jeszcze parę klubów, które mnie interesują.

Gdy skończyłam moje małe dochodzenie, założyłam słuchawki i rozpoczęłam dalsze pakowanie rzeczy do kartonów.

Po południu spotkałam się moimi najlepszymi przyjaciółkami. Pożegnałyśmy się, obiecałyśmy, że nie stracimy kontaktu i kiedyś mnie odwiedzą... Zobaczymy jak to będzie, każdy potrafi składać obietnice, jednak nie każdy potrafi się z nich wywiązywać. Tego się chyba najbardziej obawiam.

Gdy wróciłam do domu było już późno. Zdejmowałam kurtkę gdy w holu pojawiła się Katherine.

Katherine: Mary, rodzice położyli się już, byli zmęczeni. Czy podgrzać Ci kolację? – zapytała

Mary: Nie trzeba Kate, dziękuję – odpowiedziałam – Dobranoc.

Poszłam do siebie, nie miałam zamiaru nic jeść. Cały dzień udało mi się niczego nie tknąć więc byłam z siebie dumna. Ostatnio gdy się ważyłam waga pokazała 50kg. Przytyłam, do końca roku muszę zejść poniżej 45kg. Sylwester i masa tych idiotycznych imprez do czegoś zobowiązują.

Gdy się umyłam, włączyłam komputer i siedziałam na Tumblrze. Po wyłączeniu komputera i lampki nocnej zasnęłam w mgnieniu oka.

Połowa naszych rzeczy była już w nowym domu, przy sobie zostawiliśmy najważniejsze rzeczy i walizki. Jutro już się wyprowadzamy.

Zeszłam do kuchni gdzie na szczęście była cala rodzina.

Tata: Świetnie, że już jesteś czekaliśmy na Ciebie – powiedział – jutro mamy samolot o 16:43, lot zajmie tylko 5 godziny, gdy jechalibyśmy samochodem zajęłoby to nam aż 40 godzin. Ponieważ jak się domyślam wiesz, że Nowy Jork i Los Angeles to dwa miasta znajdujące się na dwóch końcach naszego kontynentu.

Mary: Ok, wszystko wiem – zabrałam jabłko, ponieważ mama posłała mi dziwne spojrzenie i wróciłam do siebie.

Nie chciałabym się przeprowadzać ale tata chce otworzyć tam firmę, a żeby wszystko szło zgodnie z jego myślą musi tam cały czas być, i wszystko kontrolować i nadzorować. Boli mnie tylko i wyłącznie to, że nie obchodziło go moje zdanie. Muszę zostawić praktycznie wszystko za sobą i iść do nowej szkoły jak to jest mój ostatni rok nauki w liceum. Potem już tylko studia. Śmieszniejsze jest to, że o przeprowadzce dowiedziałam się przez SMS-a. Nie słuchał mnie, gdy prosiłam go, żeby to przełożyć na następny rok jak wyjadę na studia, odpowiadał tylko: "Nie dyskutuj ze mną Mary, decyzja już została podjęta, nie ma większej różnicy czy skończysz szkołę w Nowym Jorku czy w Californii" Przykro mi, ale nie mogę się z Tobą zgodzić to jest WIELKA różnica...

Wstałam wcześniej niż zawsze, żeby naszykować się do wyjazdu. Umyłam się, wysuszyłam włosy i zrobiłam makijaż. Ubrałam się luźno ponieważ praktycznie cały dzień przesiedzę, najpierw w aucie a potem w samolocie. Założyłam dres z adidasa, które są zwężane na łydkach, do tego zwykłą czarną bluzkę z dekoltem serek. Do torebki włożyłam jeansową kurtkę ze skórzanymi rękawami gdyby zrobiło mi się chłodno, tak na wszelki wypadek. Odłączyłam laptopa i i'Pada chowając go do mojej torby ze „sprzętem”. Telefon zostawiłam jeszcze ładujący się, żeby nie rozładował mi się w drodze. Zapakowałam słuchawki i sprawdziłam czy wszystko zabrałam. Wystawiłam walizki przed drzwi, żeby tata pomógł mi je znieść na dół. Zeszłam na dół i udałam się przed dom gdzie byli moi rodzice.

Mary: Tato, pomógłbyś mi z walizkami? - zapytałam

Tata: Tak oczywiście zaraz przyjdę, najpierw zapakuje swoje i mamy bo już je znieśliśmy

Mary: Okej – odparłam

Wróciłam do pokoju i zabrałam z niego wszystkie moje torby podręczne by zapakować je na tylne siedzenia samochodu. Gdy to robiłam tata zapakował moje walizki do bagażnika.

Po 15 minutach, byliśmy już gotowi. Tata zapalił samochód i ruszyliśmy. Było już po 14 ale dojazd na port lotniczy Nowego Jorku zajmie nam około godziny może półtorej zależy od ruchu na ulicy. Jest po południu więc niektórzy ludzie wracają z pracy albo dopiero do niej jadą.

Wyciągnęłam mojego i'Pada z torby podłączyłam do niego słuchawki i włączyłam moją playlistę na spotify. Możemy ruszać.

O 15:30 byliśmy na lotnisku. Mama podała mi mój paszport i bilet. Udaliśmy się w kierunku tablicy check – in by sprawdzić jeszcze raz godziny wylotów. Wszystko się zgadzało więc usiedliśmy czekając na lot. Rozmawiałam z rodzicami o różnych głupich rzeczach. Było nawet miło, dawno ze sobą tak luźno nie rozmawialiśmy. Wtedy poinformowali nas, że wylot już za kilkanaście minut i powinniśmy oddać bagaże. Przeszliśmy przez bramki wszystko poszło dobrze. Teraz jeszcze tylko wejście na pokład.

Doszliśmy do odpowiedniej bramki, pokazaliśmy karty pokładowe.

Weszliśmy na pokład i zajęliśmy miejsca, umieściłam bagaż podręczny w luku. Założyłam słuchawki i byłam gotowa do lotu.

Po 10 minutach usłyszałam dźwięk zapalanych silnikach

Żegnaj Nowy Jorku, Witaj Los Angeles! – pomyślałam patrzą jak samolot wzbija się w powietrze...

Hii!

Pierwszy rozdział już gotowy, teraz tylko będzie się już rozkręcać! 

Jeśli szanujesz to co robię i Ci się to podoba, proszę zostaw komentarz! 

Miłej nocy! xx